In de reeks jonge Grieken die voor hun passie gaan: voetballer Redis Mustafai.
Hij speelt bij Nafplio, maar is daarnaast veruit de meest aantrekkelijke vent van de streek. Om die redenen, een brief.

Beste Redis,

Ik heb wel iets met voetbal. Eden Hazard voetbalde quasi in onze tuin. Hazard is een goede speler, een schone vent, een sloeber, een nummer 7. Dat moet ik jou niet vertellen. Ik verkreeg eens een truitje en liet het dan, zo verstrooid als maar zijn kon, op een terras van een koffiebar in Kreta staan. Over Marouane Fellaini kan ik ook iets vertellen, maar dat doe ik misschien beter in een andere brief. En over Arnar Vidarsson schreef ik hier. Voetbal, wel ja. En jij voetbalt dus bij Nafplio, als ik dat goed heb. Ik sta daar wel van te kijken. Ik bedoel: ik vind dit wel iets dat je zo voor je passie gaat. Het is niet evident, maar zeker bewonderenswaardig. (Slijmen kan ik als de beste.)

Ik ken je natuurlijk via een vriend van jou. Een vriendschap die mij bijzonder charmeert. Als ik met hem koffie ga drinken, ben je nooit ver uit de buurt. En met een schwung die je eigen is, loop je dan eens voorbij. Veel cooler kan een man niet zijn. Dat weet je natuurlijk, want ik zeg het iedere keer als ik je zie. En ik zal beslist niet de enige zijn. Laatst beweerde ik een beetje fluttig dat je zo een model kon zijn. Dat is geen onnozel compliment, maar een vaststelling. Tiens. Je hebt een blik die naar de camera aast. Ik weet dat dat in Griekenland ongebruikelijk is dat je zomaar, zonder schaamte, zegt: je bent een schone vent. Humor en scherts worden ook niet altijd begrepen. En als je dan nog schrijfster bent: wel, het helpt niet echt om je reputatie hoog te houden. Laat ik mij daar nu net niets van aantrekken. Al vrees ik soms dat ze mij eens het land zullen uitzetten omwille van mijn schaamteloze gedrag. 
Jammer is natuurlijk dat je Engels en mijn Grieks een beetje gelijklopend zijn. Communiceren is dus moeilijk. Maar je hebt Albanese roots. En laat dat nu net het onderwerp van mijn volgende project zijn. En bovendien, na een fles wijn is mijn Albanees voortreffelijk. 

Beste Redis, een brief komt natuurlijk niet zonder reden. En al helemaal niet als hij op mijn blog gepubliceerd wordt. Het is bijna Kerstmis en ik heb een wens. Ik heb nu niet direct de ambitie om voetbalverslaggeefster te worden, dat niet, maar ik kom wel graag eens naar een match kijken. Ik kan mij als een erg enthousiaste supporter gedragen, met sjaal en zo van die dingen. Ik kan mij ook bijzonder ernstig gedragen. In ruil schrijf ik een beklijvend artikel. Wat denk je?

Hartelijke groeten,

Sigrid

Het gebeurt niet zo vaak dat je van je hobby je beroep kan maken, dat je een werk kan uitvoeren dat je graag doet en dat het ook een degelijk loon oplevert. En al zeker niet in Griekenland, een land met veel problemen. En dus ga je onvermijdelijk op zoek naar een job die een inkomen voorziet voor je dagelijkse uitgaven. Dat betekent dat je terechtkomt in mentaal en fysiek zware jobs, op een bedenkelijk niveau. Jezelf ontplooien zit er niet in. Je gaat over in overlevingsmodus en vaak blijf je jaren hangen in eenzelfde soort job. Toch is het van belang om te streven naar hetgeen je graag doet, al lijkt dat in eerste instantie onmogelijk.

Niets is echter onmogelijk. Om je doel te bereiken is kennis, inspanning en toewijding nodig. Het vereist ook hard werk en bereid zijn ​​om alles zonder angst of twijfel aan te pakken. Zonder persoonlijke inspanning, hard werken en opofferingen kom je nooit aan de top. Dit moet je in gedachten houden voordat je gaat zoeken naar hetgeen je leuk vindt en wat een goed inkomen en dito leven met zich kan meebrengen. Er zijn eindeloze voorbeelden van mensen uit verschillende vakgebieden; ze hadden dit met elkaar gemeen om een hoog niveau te halen bij het doen waarvan ze houden.

Hard werken, toewijding, opoffering en vooral in jezelf blijven geloven, zelfs als de hele wereld tegen je is. Dat is niet min. Zelfs je omgeving duwt je vaak richting veiligheid, eerder dan naar risico. Maar zonder risico zal je nauwelijks een andere uitkomst zien dan hetgeen je al kent. Toewijding voor je passie en vastberadenheid om hard te werken en te groeien, zullen zich op een gegeven moment rechtvaardigen. Het enige wat je moet doen is de juiste ingesteldheid hebben en er blijven in geloven. Stel je voor welk leven je over een paar jaar zou willen hebben. Voeg er dan aan toe waar je van houdt en wat je beroep kan worden.

Denk vervolgens in detail na of het echt zal zijn zoals je het je voorstelt. Als je het leuk vindt wat je in gedachten hebt, doe het dan. Sommigen, zelfs je vrienden, zullen je uitlachen. Maar open je geest. Lees bijvoorbeeld. Zet de tv uit en begin te doen waar van je houdt. Als je er echt van houdt, zal je je niet vervelen. In plaats daarvan krijg je een andere kijk op wat je wil doen, leer je innovatieve ideeën ontwikkelen en hoe je succesvol kan worden.

Er zijn oneindig veel voorbeelden van mensen die geweldige dingen hebben bereikt met wat ze als hobby deden. Er zijn zoveel voorbeelden dat ze niet in een boek passen. Maar ze geloofden allemaal in zichzelf en slaagden. De weg is niet gemakkelijk. Vaak moet je tegelijkertijd werken en andere verantwoordelijkheden opnemen. Zoek, lees, probeer, creëer kansen voor jezelf, en bovenal, heb vertrouwen. Als op veilig speelt en nooit een risico neemt, zal je maar weinig bereiken. Verspil dus geen tijd, want die tijd komt niet meer terug.

Als je echt overtuigd bent, laat je dagelijkse leven er dan om draaien zodat het een deel van jezelf begint te worden. Zet door, ook als het moeilijk wordt. Obstakels kan je overwinnen. Het pad zal niet gemakkelijk zijn. Je kunt hier immers alleen maar uit leren. En je zal geen spijt krijgen dat je het nooit geprobeerd hebt.

Deze tekst verscheen in het Grieks op tomorrownews.gr

Ik weet niet meer wanneer ik laatst in Italië was. Allicht was het die keer dat Lance Armstrong een come-back maakte in Milaan – San Remo en ik met de nachttrein naar Milaan trok. In de vroege ochtend aanschouwde ik het station van Milaan. Ik herinner mij dat die reusachtige reclamepanelen voor Dolce & Gabbana mij deden glimlachen. Ik was in het land van fashion and food. Welja, ik was vooral moe, want een nachttrein is natuurlijk een nachttrein, geen comfortabel bed. Als is dat laatste nu ook geen garantie voor een goede nachtrust. En ik wilde koffie en ook graag die andere man behalve Armstrong, waarvoor ik hier was. Dus nog voor de koffie nam ik een taxi tot het hotel waar de man logeerde. Grote bedrijvigheid daar: koers en zo. Wat later, aan de start van Milaan-San Remo realiseerde ik mij dat koersgekte toch erg Vlaams was. Hier, in Milaan, was zelfs voor Armstrong nauwelijks belangstelling. En dus dronk ik een koffie. Een heel erg mini-koffie, maar zo sterk dat ik vergat dat ik moe was. Na de start slenterde ik wat rond en zag heel veel schoenen die ik graag had gekocht. In plaats daarvan nam ik de trein naar Nice. Treinen in Italië zijn zoals elders in het zuiden: ze stoppen soms, onaangekondigd. Tegenover mij zaten twee jonge dames die in de weer waren met make-up. Ze hadden een spiegel van doen. Ik herinnerde mij een klein spiegeltje in mijn handtas dat ik ooit gratis had gekregen bij één of ander parfum. De achterkant van het ding was voorzien van een enorm logo van de bedenker. Ik gaf het spiegeltje aan de dames met een air van ook ik ben stijlvol. Ze lachten dankbaar. Toen ze het ding uit het daarbij horend tasje haalden, zag ik dat het spiegeltje vooral plakte omwille van gemorste lenzenvloeistof. Het was eigenlijk een vuile boel, waar alleen ik mijzelf nog kon in herkennen als ik eens mijn lenzen uit mijn ogen moest halen. Ik keek de dames niet langer aan, maar focuste op het landschap. Veel later kwam ik het station van Monaco voorbij en ik vroeg me af of veel passagiers hier zouden uitstappen. Als je in Monaco moet zijn, zou je dan de trein nemen? Ik arriveerde uiteindelijk in Nice, ging ’s avonds met de man gegrilde sardines eten en we raakten beiden dronken. Tot daar Italië en omgeving. 

Al kom ik er niet vaak, toch heb ik mij meer dan eens de bedenking gemaakt hoe anders Grieken zijn in vergelijking met Italianen. In Griekenland kom ik natuurlijk wel vaak. Zo modebewust als Italianen zijn Grieken alleszins niet. Ook die flair ontbreekt.  Zeg ik nu dat Grieken geen stijl hebben? Hm, misschien wel. Griekse vrouwen zijn vaak overdressed en mannen nog meer gehuld in jogging of polo. Of in slechte kostuums, waardoor het zweet op hun voorhoofd parelt. Nee, ik moet het bekennen, goed geklede mannen heb ik hier nog maar zelden of nooit gezien. Hun stijl is er ook vaak één van een tijdje geleden. Jeans met scheuren zijn hier bijvoorbeeld waanzinnig populair, tattoos evenzeer. Een man in pak in Italië is vaak een goed geklede man terwijl een Griek in kostuum veelal iets heeft van een player. Hoe komt dit? En met uitbreiding: waarom houdt Mark Coenen van Italië en ik van Griekenland? Meer nog – terwijl ik nu toch sprongen maak: waarom hou ik van Mark Coenen? 
Mark Coenen heeft stijl. Daar bestaat geen twijfel over. Mark Coenen is bijzonder getalenteerd en schrijft op een manier waar ik in mijn mooiste dromen over fantaseer. Ja, mijn ontzag voor de man is indrukwekkend. Enkele maanden geleden interviewde hij Marnix Peeters naar aanleiding van het verschijnen van diens laatste boek Zo donker buiten, afscheid van een moeder met alzheimer. Het interview was van een schoonheid en emotie die ik nog maar zelden ben tegengekomen. Het gebeurt niet zo vaak dat de vragen al net zo ontroeren als de antwoorden. 

En nu, om maar eens tot de kern van mijn verhaal te komen, heeft Mark Coenen een boek geschreven: Italië voor idioten. Koop het, lees het. Zonder aarzelen. 

Italië voor idioten van Mark Coenen is te koop vanaf 19 september 2019.