Dimitri Verhulst is een goede kusser. Dat is een aanname, een veronderstelling die ik zelf al te graag geloof. “Wat ik wil zeggen: ik mis de kus.” – schreef hij in Onze verslaggever in de leegte. Mannen die de kus missen – ben, van zulke mannen hou ik. Dimitri Verhulst en zijn werk lopen als een rode draad, of eerder als een lontje, door mijn leven. We hebben veel gemeen, soms wordt het zelfs wat creepy. Onze verschillen maken de realiteit tot wat ze is. Hij schreef een nieuw boek: Hebben en Zijn. En ik las het.

Oktober 2008

Ik sta met Fabian Cancellara en wat vrienden te praten na de uitreiking van de Flandrien in de Opera van Gent. Greg Van Avermaet wint die prijs, Cancellara krijgt de trofee voor internationale Flandrien. Het pak van de Zwitser zit wat te strak, het seizoen is voorbij, de discipline wat minder. We besluiten met z’n allen naar een naburig café te gaan. Cancellara heeft intussen zijn pak geruild voor een wat meer casual outfit. Hij ziet er goed uit. Om de haverklap zit hij met zijn handen in zijn haren, letterlijk. Het lijkt wel een tik. Het doet mij aan Dimitri Verhulst denken. Tijdens een interview zag ik hem hetzelfde doen. Die rusteloosheid charmeerde mij. Cancellara maakt een opmerking over mijn kapsel – alsof hij mijn gedachten kan lezen. Woont Verhulst niet in Gent?, denk ik nog en zeg uiteindelijk: laat ons nog iets drinken.

Zoals bij velen was De helaasheid der dingen ook bij mij het eerste boek dat ik van Dimitri Verhulst las. Ik herinner mij dat ik dacht: hèhè. Verhulst was hot. Zijn boeken volgden elkaar heel snel op, de literaire prijzen en belangstelling evenzeer. Verhulst was overal. Op het succes leek geen sleet te zitten. De publicatie van zijn dagboeken Onze verslaggever in de leegte gaf die flow een knauw. Hij vertelde over een valse aanklacht die tegen hem liep, over oplossingen die hij zag of niet zag in drank en drugs. Zelf zei hij dat vanaf die dag niemand nog op dezelfde manier naar hem zou kijken. Daar had hij gelijk in. De media maakte er een zootje van; sensatie: daar was het om te doen. Verhulst was een junkie. Onze verslaggever in de leegte kreeg nooit de aandacht die het verdiende.
De storm ging liggen. En nu is er dus Hebben en Zijn. Over verslaafd aan het leven, over afkicken van het leven om uiteindelijk dood te mogen gaan. Dan toch een junkie.

September 2009

Het wereldkampioenschap wielrennen wordt in Mendrisio gereden. Voor de wedstrijd lopen we Frank Vandenbroucke tegen het lijf. Keurig in het pak, een charmante glimlach, een stevige handdruk. Het doet mij plezier en ik bedenk dat het dan toch beter met hem gaat. Een tweetal weken later krijg ik een bericht dat hij gestorven is. Ik staar naar mijn telefoon en kan dit nieuws amper geloven. Daar, in Mendrisio, was hij blijkbaar al afgekickt van het leven. Hoe fout had ik hem ingeschat. Als hij de keuze zou gehad hebben, zoals Malodot in Hebben en Zijn, om terug te keren naar het leven maar dan wel met die voorwaarde dat hij opnieuw zou geboren worden en alles op dezelfde manier zou beleven, zou hij daar dan voor gekozen hebben? Ik vermoed van wel. In De afspraak stelt Phara de Aguirre diezelfde vraag aan haar gasten tijdens een interview met Dimitri Verhulst. Kristel Verbeke zegt resoluut nee, ze wil bepaalde periodes uit haar leven niet opnieuw beleven, haar leven is nu fantastisch. Verhulst antwoordt ja en meent dat het leven een totaalpakket is van goede en mindere momenten om dan te komen tot hoe het nu is, ook al fantastisch. Ik bedenk dat een moment fantastisch is omdat het juist met haken en ogen aan elkaar hangt. Soit. Verhulst maakt een gelaten indruk. Niet één keer zit hij met zijn hand in zijn haren. Of het vuur uit hem verdwenen is? Dat geloof ik niet. Rusteloosheid en passie krijg je moeilijk onder de duim, tenzij misschien met lithium. Weet je, soms is mijn hobby bakken, verzorg ik de planten, lees ik thuis veel boeken en maak ik wandelingen. Veel vaker is daar die drang naar de stad, de nacht, de roes en de liefde. De grote liefde, of beter nog: de grootste liefde. Middelmaat vertrouw ik amper, rust evenmin.

Januari 2011

Mijn moeder sterft.

Juni 2012

De Tour de France start in Luik. Ik hou van Luik. Mijn roots liggen voor het overgrote deel in Wallonië en afkomst verloochen je niet. Een paar jaar eerder zag ik hier Andy Schleck La Doyenne winnen. Mooie koers. Ik hield van de Schlecks. Nu wordt hier de proloog gereden. Koers en zeker de Tour, is veel volk, erg veel volk. Cancellara, ja hij weer, wint de rit. Verhulst: waar ben jij nu? Ging je niet naar de start komen?

Zomer 2014

Alain Bashung zingt La nuit je mens. Op repeat.
J’ai fait l’amour, j’ai fait la mort
T’étais pas née.

Maart 2016

Johnny Hallyday speelt een concert van zijn Rester Vivant-tournee in Palais 12 in Brussel. Hallyday was een moeilijke klant in de afkickkliniek van het leven. Vele keren stierf hij om dan telkens terug te keren. Rester Vivant was zijn motto, dan is ontwennen natuurlijk moeilijk. Verhulst zou later beweren dat Fransen aan heimwee lijden, en ze missen Johnny. Ik hoor Verhulst graag bezig over Frankrijk. Over Macron vertelde hij de meest zinnige dingen die ik in de aanloop van de presidentsverkiezingen hoorde. Ook al wilde ik die Franse jonge god Edouard Louis nog zo hard steunen. Verhulst in de politiek? Toch maar niet. Daar leeft hij te graag voor.

April 2017

De renner Michele Scarponi sterft op training. De dood is een duivel.

2019

Mathieu Van der Poel wint de Amstel Gold Race. 29 jaar eerder won zijn vader diezelfde wedstrijd. In 1990, een uur na de aankomst stierf de vader van Verhulst. Na de overwinning van de jonge Van der Poel vraagt Verhulst zich af of het nu zijn plicht is om ook te sterven. Niet dus. Verhulst is verslaafd aan het leven, zoals hij dat is aan wijn en schrijven. Het ontlokt een krant een mooie titel bij een artikel over zijn laatste boek.

2019

Dimitri Verhulst verhuist naar Frankrijk met zijn grote liefde. Ik verhuis naar Athene, mijn grote liefde de lokale Dimitris. Poitou-Charentes is zijn nieuwe thuis. Ik denk na over de wijngaarden aldaar of zal hij uitsluitend cognac drinken? Is hij een Bordeaux-man of toch eerder een Bourgogne-fan? Ik gun hem het delicate en het risico van een pinot noir, de Bourgogne is nooit te ver voor goede wijn.

Juni 2021

Brad Mehldau speelt op Jazz à Vienne. Ik vraag de lokale Dimitris of we er heen gaan. We blijven in Athene.

Mei 2022

Gallimard brengt een onuitgegeven werk van Louis-Ferdinand Céline uit: Guerre. Wat zou Verhulst ervan denken?

25 mei 2022

Het is al erg warm in Athene. Ik heb het verhaal van Malodot uitgelezen. Hij zit mij wat onder het vel. Op Monastiraki is het druk. Een plaatselijk bandje speelt What about us van Pink. Drama is nooit ver weg in dit land. En dan gaan we dansen, ondanks mijn rugpijn. Ik check nog eens Facebook en zie per toeval een update van de status van Dimitri Verhulst. Ik knipper met mijn ogen. We gaan voor een tweede fles wijn. Ik stuur een vriendin een bericht, dat Dimitri Verhulst maar eens naar Athene moet komen. Wat we dan gaan doen? Van de nacht houden, en van het leven, praten over Johnny en de koers, wijn drinken, veel wijn en een beetje sterven – dat ook. En checken of de aanname over het kussen steekhoudt. Ook dat.

Hebben en Zijn van Dimitri Verhulst is uitgegeven bij uitgeverij Atlas Contact.

Ik herinner mij goed waar, wanneer en hoe ik Once upon a time in Hollywood, een film van Quentin Tarantino, zag. Ik herinner mij exact hoe keihard ik moest lachen om hilarische scènes, hoe grappig ik dat vond toen Cliff, zo stoned al een aap, vroeg: You are real, right? En
Tex antwoordde: We’re as real as a doughnut, motherfucker. Ik herinner mij ook erg goed hoe gevaarlijk sexy Brad Pitt zijn t-shirt uittrok. Ik ben een Tarantino-fan. Van Reservoir dogs, over Pulp Fiction, Kill Bill, Inglourious Basterds tot The Hateful Eight: zijn films zijn meesterlijk, er vaak zwaar over, zijn wonderbaarlijk met elkaar verbonden. Bon, een fan dus.

Een lockdown, leven in quarantaine omwille van een virus zijn uitzonderlijke omstandigheden die vragen om uitzonderlijke concepten. Dat is de quarantino streetbar van A for Athens op Monastiraki in Athene heel zeker. Aan de basis van het streetbar-idee liggen filmfragmenten van Tarantino die ze gebruiken om op die manier hun eigen verhaal te vertellen. En verhalen vertellen dat doet Thodoris Pirillos, mede-bedenker en cocktail-legende van Athene en ver daarbuiten, met verve. Ik ontmoet hem bij toeval, in deze streetbar. Pirillos is een uitzonderlijk talent en bijzonder charmant. Hij heeft een glimlach waar alle ijsblokken in eender welke cocktail gaan van smelten. Het is hij die mij een negroni maakt. Met een toewijding waar je enkel bewondering kan voor hebben, gaat hij aan de slag. En dan staat het drankje voor je neus.
Er is nagedacht over deze bar: een take-away concept, met kwaliteitsvolle producten aan erg democratische prijzen, weinig afval, goede locatie, schitterende vormgeving, sexy muziek.  Daarnaast wil A for Athens in deze economisch barre tijden zoveel mogelijk van hun mensen terug aan de slag krijgen. Het zijn nobele mensen, daar bij A for Athens.

De streetbar quarantino is ieder weekend, op vrijdag-, zaterdag- en zondagavond open en meer dan één bezoek waard.  Oh ja, ik laat mij ook vertellen dat de hot-dogs die ze er serveren, enorm lekker zijn.

Check this out

Het is warm in Athene, in mijn hoofd en ver daarbuiten. Ik ben op weg naar de bar A for Athens, waar Alex Montana – met zijn broer de bezielers van deze zaak – op mij wacht. In de taxi ben ik stil en dat vindt de chauffeur best. Ik denk terug aan de eerste keer dat ik A for Athens bezocht. Met een paar vrienden had ik de dag in Athene doorgebracht. Elders deden we ons al te goed aan Negroni en tenslotte kwamen we uit bij die bar daar op het dak, op Monastiraki: A for Athens. We zaten aan de toog. En van sommige plekken weet je het onmiddellijk dat je er nog vaak zal terugkeren. Ik raakte aan de praat met de barman, mijn vrienden met elkaar. Maar dat was toen, ver voor covid.

Ik betaal de taxichauffeur en stap het plein op, richting bar. De jongen aan de receptie groet mij en ik loop door tot de lift. Zesde verdieping. Deze lift kent mij beter dan ik mijzelf.  In de bar is het nog rustig. Alex loopt naar mij toe en groet mij hartelijk. We nemen plaats en ik lach eens naar de barman. Wat ik wens te drinken? Negroni natuurlijk. En ik vertel hem het verhaal van Graham Swift die Negroni ontdekte door zijn uitgever. Hij luistert aandachtig naar hetgeen ik vertel. Of dat zijn kinderdroom was, een bar runnen, vraag ik. Hij lacht en vertelt dat hij basketbalspeler wilde worden. Hij had het talent, maar was niet groot genoeg. Ik slik eens en vraag mij af hoe groot je dan wel moet zijn om basketbalspeler te worden. Maar goed, hij werd het niet en begon een carrière in de horeca, zoals ook zijn ouders gedaan hadden. Met zijn broer startte hij een hotelletje om dan later A for Athens en 360 uit de grond te stampen. Er bestond een leemte tussen budgethotels en chique 5-sterrenhotels en daar zouden zij op inspelen. Het was dan volop crisis. Bang was hij niet, zo gaat hij verder, dat is hij nooit. Uiteraard bracht het veel stress met zich mee. Het charmeert mij dat hij zich niet laat verlammen door angst en al eens een risico neemt om zijn dromen te realiseren.

Hij drinkt Americano, maar houdt eigenlijk het meest van tropische cocktails. Hoe meer de avond vordert, hoe meer het mij opvalt dat hij met zijn voet beweegt op het ritme van de muziek. Hij houdt van muziek. Muziek is emotie – zo beweert hij. Tell me about it! En hij houdt van dansen. Ik aarzel even. Ik ken hem te weinig om te vragen of we gaan dansen.

En dan hebben we het onvermijdelijk over covid, over wat de crisis met Athene, met de horeca en met hemzelf doet. Het is afwachten. Hij heeft niemand ontslagen. Een aantal mensen zijn nog niet aan het werk en zitten in een systeem wat je met veel goede wil een Griekse variant van technische werkloosheid zou kunnen noemen. Zijn prioriteit is deze mensen terug aan het werk te zetten, in een veilige omgeving. Mijn respect voor die man groeit alleen maar.

Alex Montana is geboren en getogen in Athene. Hij is een beetje Athene en wil een stad van en voor de mensen. Hij zegt het met passie. Die man houdt van zijn stad. Of hij ook een plan B heeft? Hij kijkt mij wat meewarig aan. Hij ziet zichzelf niet in een andere branche dan de horeca werken, tenzij hij coach kan worden van een basketbalteam misschien. Hij moet er zelf om lachen.

A for Athens en 360 zijn 2 verschillende zaken op Monastiraki, met dezelfde uitbaters. Toch zijn de vibes niet echt dezelfde. 360 is groter natuurlijk, maar het is anders en moeilijk uit te leggen. Wat die plaatsen zo speciaal maakt? Ze willen een unieke experience bij het publiek teweegbrengen, gaan voor kwaliteitsvolle producten, goede service, creativiteit en gedrevenheid. Het is er goed toeven en nog beter om er terug te keren.

A for Athens en 360 Cocktailbar vind je op Monastiraki in Athene.