Bij mijn moeder in de keuken hadden we een lade waar je zowat van alles kon in vinden. Snuisterijen, vergeten schatten. In die lade vond je ook een mondharmonica van mijn broer. Een mondharmonica met een deukje. In feite was mondharmonica een woord dat wij niet gebruikten; wij spraken over mondmuziek. En daar komt het eigenlijk wel op neer: wervelende muziek die als het ware uit je mond komt. Steeds weer was mijn broer verrast over de geluiden die hij uit dat dingetje kon toveren. Eenzelfde verwondering zag ik bij mijn zoon toen hij een mondharmonica te pakken kreeg. Fascinatie kreeg toen een andere invulling.

Toen Greg zijn eerste mondharmonica kreeg, stond de wereld stil. Zo stel ik mij dat voor. Of beter: de wereld lag aan zijn voeten. Als jonge jongen verhuisde hij van Polen naar Parijs om aldaar een muziekcarrière uit te bouwen. Natuurlijk heeft hij vooral naambekendheid gekregen door zijn indrukwekkende solo bij Gabrielle van en door Johnny Hallyday tijdens de Rester Vivant-Tour. Uiteraard. Het was ook van een zeldzame schoonheid. Maar Greg is meer dan dat. Greg is blues, blues die spreekt uit zijn muziek en zijn ogen. Greg is passie, passie die spreekt uit ja, ja.

Het album Air is van een bijzonder gehalte en absoluut één van mijn favorieten. De single Je ne pense qu’ à toi doet mij huilen – steeds weer – en zijn nieuwe plaat met Will Barber, Le Duel heb ik zo’n duizend keer beluisterd. Nog nooit heb ik iemand op een dergelijk bijzondere manier Tu m’étonnes horen uitspreken.

Bon, ben je benieuwd naar de muziek van Greg Zlap, koop dan zeker Le Duel.

Wil je hem live aan het werk zien? Dat kan. Hij treedt op vrijdag 9 november 2018 op in La Traverse in Cléon. En oh ja, ik zal er zijn.

De dag nadat mijn moeder stierf, vroeg mijn zoon of je kon sterven van verdriet. Hij was toen zeven. Ik weet niet wat mij het meest aangreep: dat hij die vraag stelde of dat hij eigenlijk het antwoord op die vraag kende. In dat kleine hoofd van hem speelde er zich van alles af. Stel je voor dat zijn moeder het ook nog begaf. Ik nam hem op mijn schoot en vertelde hem dat je inderdaad kon sterven van verdriet, van heimwee, van gemis, maar dat liefde alles overwint. En dat mijn liefde voor hem zo groot is dat ze altijd sterker zal zijn. Hij gunde mij een glimlach en leek gerustgesteld en eigenlijk wijzer. Nu, ruim zeven jaar later, zegt hij mij nog af en toe dat liefde alles overwint. En dan knipper ik eens met mijn ogen.
Mijn moeder wist ook dat je van verdriet kon sterven. Ik heb haar vaak horen vertellen dat haar vader stierf uit verdriet voor zijn vrouw en kinderen die eerder stierven. Ook zij knipperde dan eens met de ogen.
Toen mijn moeder stierf, was ik ziek van verdriet. En nu kan ik nog steeds die druk op mijn borstkas of die stekende pijn in mijn maag voelen. Verdriet doet zeer.

Nauwelijks twee weken geleden keerde ik terug van Tolo, liet ik weer achter wat mij zo dierbaar is. De laatste ochtend wandelde ik alleen naar de zee en daar voelde ik die stekende pijn in mijn maag. Op de terugweg stopte ik bij de bakker voor een latte. En we knipperden eens met de ogen. Later die dag, tijdens de vlucht naar Brussel, werd ik ziek. Koorts, hoesten.  Ineens. Zonder aanleiding. Of toch wel. Ik had verdriet, heimwee en miste zowat heel Tolo. Dan al. Tegen de tijd dat ik in België was, werd ik doodziek en kreeg een longontsteking. Mijn zoon zei dat ik weer helemaal in orde zal zijn als we terug zijn. Liefde overwint alles, weet je wel. Hij heeft ongetwijfeld gelijk. En voorlopig red ik mij met zijn liefde, met gember, citroen en honing, met muziek van Johnny Hallyday en ook wel met antibiotica. Alles komt goed.

Ik geloof dat ik mijzelf de afgelopen maanden wat kwijt was geraakt, dat ik mijzelf wat verloor in mijn werk. Vandaar dat het hier stil bleef. Zulke dingen gebeuren. Gelukkig wees Griekenland er mij op en ontdekte ik weer wat er echt van belang is: Griekenland – vanzelfsprekend, bakken, lezen, verhaaltjes en liefde natuurlijk. Mijn zoon was blij dat ik het niet meer over websites had, maar over het gebak, en over de schoonheid van Tolo en hij herkende mij weer toen ik dramatisch deed tegen mijn vrienden aldaar. Hij draaide weliswaar met zijn ogen toen ik één en ander vertelde aan de kapster, hij stak zijn armen in de lucht toen de mevrouw van de lekkerste koffiebar mij begroette en zijn mond viel open toen hij de reactie van Antonios zag toen deze laatste mij opmerkte. Maar hij was content: dat is zijn mama.
Zo, de komende weken kan je hier weer van alles lezen: over Griekenland, bakken, liefde en mijn zoon natuurlijk.

Tolo, Griekenland