Ruim vijf weken van huis en dan kom je toch tot heel wat inzichten. Niet alleen over Griekenland, maar zeker over jezelf.

• Griekenland is een heel mooi land, rijk aan cultuur en gezegend met een prachtig landschap. Ik geraak er niet op uitgekeken.
• Toeristen gedragen zich vaak grof, waar ook ter wereld. Dat is in Griekenland niet anders.
• De Griekse keuken is erg mijn ding. De verscheidenheid aan groenten bevalt mij. Bovendien zijn Grieken voortreffelijke bakkers.
• Ondanks zoveel belangstelling voor superfoods en andere zaden, voor gezonde voeding hebben heel veel mensen een serieus overgewicht. Ook heel wat jonge mensen. Een strand maakt dit pijnlijk duidelijk.
• Ik hou van goed weer, mijn humeur wordt er mee door bepaald. Maar boven de dertig graden word ik verlamd door de hitte. Dat heb ik erg onderschat.
• Ik hou niet van lawaai, ik heb er een hekel aan. Ik ben het ook niet gewoon. Daar ben ik al langer achter. Ik snak naar stilte, naar een ruimte zonder roepende, zingende mensen, zonder loeiende airco’s of ijskasten met een hels kabaal. Gewoon stilte.
• Ik blijf altijd de toerist. Ik ben degene die te vroeg eet, te weinig eet, en vooral te weinig drink, degene die de taal niet spreekt, degene die te vroeg gaat slapen, degene met stress. Ik blijf degene met andere gewoonten, met een andere achtergrond.
  Ik kwam naar hier met de vraag of je je moederland kan ruilen voor een ander. Wel, ik geloof van niet. De meest vertrouwde plaats blijft die plek waar je bent opgegroeid, de plek van je moeder. Hoe mooi ik Griekenland of bijvoorbeeld ook het zuiden van Frankrijk vind, die streken zijn net zo aantrekkelijk omdat je er maar tijdelijk bent.
• No stress lijkt hier een motto, al vraag ik mij af hoe echt dit is.
• Ik mis mijn oven. Het is niet anders. Ik heb tal van receptjes verzameld en ik kan amper wachten om ze uit te proberen.
• Het schrijven lukt hier goed. Het is een inspirerende omgeving, je krijgt veel indrukken, je maakt verhalen.
• De streek verandert van gedaante tijdens de zomer. Voor de lokale bevolking die leeft van het toerisme, is dat natuurlijk een goede zaak. De mooiste plekken blijf ik die plaatsjes vinden waar quasi niemand is. En die treffen we hier ook tijdens de zomermaanden. Lange verlaten stranden zonder ook maar één toerist. Behalve wij dan.
• Insecten zijn mijn vrienden niet.
• Ik moet bekennen dat ik de dingen die mij het meest vertrouwd zijn, mis. Gewone, vanzelfsprekende dingen waar ik thuis geen of weinig aandacht aan besteed. Mijn keuken, mijn oven, bakken, opstaan en in stilte alleen koffie drinken, de achterdeur open doen en frisse lucht binnen laten, de planten water geven, op je gemak een douche nemen, slapen in een ruimte zonder muggen, kletsen met mijn zus, in Moeskroen een latte drinken en met de eigenares lachen om een dwaze mop, in alle rust een boek lezen in de zetel terwijl mijn zoon hetzelfde doet in een andere zetel. Maakt mij dat tot een verwend nest? Wel , toch veeleer tot een seut dan tot een avonturier. Daar ben ik nu wel achter. En bovendien is er niets mis met af en toe een seut te zijn, toch?

Ik herhaal het vaak en tegen al wie het horen wil: wij hebben geen idee wat de crisis voor de Grieken betekent.

Mijn zoon en ik stappen van Tolo naar Asini, niet naar het oude Asini met de archeologische site, maar naar het dorpje. Afgelopen nacht regende het en de temperaturen zijn wat gezakt. Asini is één van de armste plekken die ik ooit zag. Veel lege gebouwen verkrotten, andere zijn niet afgewerkt en staan al jaren in een ruwbouw die nu allicht eigendom is van een bank. Mensen die plannen hadden, zagen ze om één of andere reden: job kwijt, minder loon, helemaal geen loon meer – gedwarsboomd. Wat rest, is een ruïne aan ellende.
In Asini is alles oud: de gebouwen, de mensen de gebruiken. Post wordt er bedeeld via postbussen, een schamele apotheek voorziet in de meest noodzakelijke geneesmiddelen, een paar winkeltjes nauwelijks die naam waardig, zorgen voor wat kruidenierswaren. Er is een bakkerij, waar alles plakt. Water en zeep zijn er al net zo schaars. Op het terras van een cafeetje drink ik een koffie en mijn zoon iets fris. We krijgen er een fles water bij.
Aan een gedenkplaat hangt een foto van een soldaat. Een jongen uit Asini die in 1940 omkwam. De eigenaar spreekt nauwelijks Engels, maar wil mij toch het verhaal vertellen. Zijn vier vrienden die er ook koffie drinken, schieten hem te hulp in verschillende talen, waar ik geen enkele van begrijp. Ze kijken vreemd op van een vrouw die met haar zoon koffie drinkt op een terras. Dat zie je hier niet. In Tolo (en elders) trouwens ook niet.

Het is nu toeristisch hoogseizoen en toch staan in Asini, maar zeker ook in het kustplaatsje Tolo heel veel vakantiehuisjes en appartementen leeg. Er zijn gelukkig meer toeristen dan in de paas- en novembervakantie, maar veel te weinig opdat de handelaars er zouden kunnen van leven. Ook in Nafplio, een stad vlakbij Tolo, met een rijke geschiedenis en heel wat bezienswaardigheden, is het veel te rustig voor een zaterdag in de zomer. Het gaat niet beter in Griekenland. Integendeel. Mensen dragen er zorg voor elkaar en delen, maar meer en meer zie je achter die hartelijkheid en trots de doffe ellende.

Velen voelen zich geroepen om meningen te geven over de Grieken en hun economie. Zelden neigen de uitspraken naar de realiteit. Veel beter zou het zijn – als ik dan al een mening mag geven – dat meer mensen op  reis gaan naar Griekenland, dat velen hier de plaatselijke economie komen steunen. Griekenland is nog steeds een prachtig land, maar dan moet je wel je ogen openen.

Vreemd hoe vlug gewenning optreedt.
Na tien dagen Tolo vinden muggen mijn lijf niet langer aantrekkelijk. De beten verminderen en de daarbij horende allergische reactie evenzeer. Eeuwige liefde in muggenland bestaat niet. Ik dank God daarvoor. Of die eeuwige liefde bij de Grieken bestaat, weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat er vlug en veel liefde is. Of ze langer duurt dan tot het strand en terug, daar denk ik niet eens over na. Ik wen aan hun dramatiek. Dat ik al eens zelf in dat bedje ziek ben, helpt natuurlijk. Ik begrijp melodramatisch doen. Als ik met iemand praat, raak ik hen altijd ergens aan. Ik had daar al een zekere aanleg voor. En als iemand een hand op mijn onderarm legt om te benadrukken hoe erg hij meent wat hij zegt, geloof ik hem. Ik wen ook aan de hitte. 33 graden is voortaan draaglijk, vanaf 38 graden vind ik het toch wat lastig. Tussen twee en zes kom ik amper buiten. De stad is dood. Sommigen rusten, anderen zoeken verfrissing op en velen werken onder een airco-installatie. Koffie drink ik in de ochtend, tijdens de dag drink ik liters water en bij het eten al eens wijn. Ik apprecieer anijs. In alles. Ik waardeer ook citroen. In bijna alles. Olijfolie is een prima middel in het haar – weet ik van een nieuwe vriendin. Ik wen er ook aan dat mijn Griekse vrienden van het Engels in het Grieks overschakelen en aannemen dat ik begrijp wat ze zeggen. Als ik in het Nederlands antwoord, geven ze dezelfde indruk. Onze gesprekken zijn intens, met veel gebaren en aanrakingen. Ik wen aan hun hartelijkheid, aan hun genegenheid en dankbaarheid. Ik wen aan hun aanwezigheid. Ik wen eraan dat ik zelf gemakkelijk toon hoe blij ik ben met hen. Ik wen aan de heerlijke groenten en fruit, de yoghurt, de honing, het koekje bij de koffie. Ik wen aan hun trots en begrijp dat ze het even niet over de crisis willen hebben.
Waar ik niet aan wen, is dat Petro en Antonios zonder helm blijven rondcrossen met die scooter. Dan draait mijn maag en heb ik schrik dat hen iets overkomt. Ik ben immers aan hun aanwezigheid gewend geraakt.

Ik zou iets schrijven over het verschil tussen koffie in bonen en gemalen koffie, over verschillende aroma’s, over fijn en grof gemalen koffie, over Robusta en Arabica. Ik zou iets schrijven over mijn dégustation bij Storme Coffee, hoe ik daar met mijn vingers door gemalen koffie roerde en dat eigenlijk wel sensueel vond, ik zou iets schrijven over grover gemalen koffie die meer water doorlaat en dus minder straffe koffie wordt, ik zou schrijven over hoe espresso zijn aroma vasthoudt, ik zou zelfs schrijven over het boontje dat ik voor Storme Coffee heb.
Ik zou dat allemaal doen, maar in plaats daarvan vlucht ik naar mijn lievelingskoffiebar in Moeskroen, waar ik leer dat men in het plaatselijk dialect wel J’ai un boontje pour toi zegt. En de uitbaatster van Mama’s Coffee en ikzelf moeten daar om lachen.
Ik drink er een latte met speculoossiroop en luister naar Rag ’n’ Bone Man. En mijn gedachten dwalen af. Naar Tolo. Naar het terras van Romvi. Hoe ik daar in de zon met een wit zomerkleedje een latte vraag aan de immer coole Antonios. Ik droom weg en hoor hem nog in zijn gebroken Engels zeggen: Thank you for everything. See you in summer. Ik droom weg en bedenk hoe ik quasi in mijn ondergoed op een bootje zit met mijn zoon. Zorgeloos, lachend. Ik droom weg en denk hoe ik ’s nachts in een hotelkamer werk aan de teksten van Hallo Baby. Ik droom weg en lach om de belofte van de Grieken, die mij een stille week verzekeren tijdens de goede week. Hun kabaal was nooit groter, hun geloof des te sterker. Ik droom weg en bedenk dat ik behalve voor Storme Coffee, een grote boon heb voor Tolo en voor Antonios natuurlijk.
Het is bijna zomer. Nog even. Intussen drink ik Latte in Moeskroen.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account