Ik hou van koffie. Je zou kunnen zeggen dat ik het drankje met de moedermelk binnenkreeg, maar dat klopt niet. Of het zou een latte moeten geweest zijn. Koffie, goede koffie is een traditie en hoort onlosmakelijk bij het ochtendritueel. Koffie biedt een houvast, een kader. Een dag begint met koffie – en ook wel met mijn contactlenzen insteken. Een dag kan nog beter worden met een lekkere koffie op de juiste plaats. Koffie: het is mijn grote liefde.

Als kind herinner ik mij hoe affiches van een koffiemerk in het kruidenierswinkeltje van een tante van mijn moeder hingen. Het waren heel mooie affiches. Ze hadden iets vertrouwds, iets warms. Ze straalden een vorm van geborgenheid uit. Ik was nog een klein kind, ik dronk nog geen koffie, maar ik was gefascineerd door die prenten. Dat is lang geleden.
Een paar weken geleden trof ik diezelfde koffie aan in een koffiebar in Moeskroen. Storme koffie. Mijn hart maakte een sprongetje. Ja, mijn hart maakt nogal rap sprongetjes, maar ik raakte bijzonder geïntrigeerd door die Storme koffie. Ik zocht en vond.
Ik ontmoette de zoon van de patron. Een vijfde generatie Storme. Een ondernemende jongeman die gepassioneerd is door koffie. Een jongeman die een verhaal maakt. Een vernieuwend verhaal. En natuurlijk behoort koffie ook tot zijn ochtendritueel. ’s Morgens drinkt hij een espresso. Maar op het werk drinkt hij koffie waar hij echt van houdt, een iets mildere koffie, een koffie die hem aan zijn moeder doet denken, aan thuis. Dàt is koffie. De jongeman wist natuurlijk niet hoezeer hij mij emotioneerde met dat verhaal. Bij momenten kan ik de geur van de koffie die mijn moeder zette, nog ruiken. Wat zou ze blij geweest zijn dat ik Storme koffie uit Moeskroen drink. En heel zeker zou zij nog veel meer verhalen kunnen vertellen over hoe het vroeger was. Vroeger, daar in Moeskroen.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

Uiteindelijk ging de klemmende deur dan toch open en kwam ik in de keuken terecht. Daar had ik de hele dag op gehoopt, op klaaskoeken. Ze lagen te geuren op een ovenschaal. Ons was echter steeds gezegd dat we enkel mochten proeven als de koeken afgekoeld waren. Maar ik zag hier en daar een paard zonder been. Mijn zus en broer hadden dus voorgeproefd. Ik sneed de kop van het paard. Het deeg was nog een beetje week. Ik kon het stuk amper vasthouden, maar propte het toch in mijn mond. Bij geen enkele bakker kon je dergelijke lekkere klaaskoeken kopen; mijn moeder was de beste klaaskoekenbakker van de wereld. Ook later, toen mijn zoon de smaak ontdekt had, zag ik diezelfde glunder bij hem. Klaaskoeken met boter… hoe lekker kon Sinterklaas zijn. En toch, ik heb vaak het recept voor de klaaskoeken van mijn moeder gekregen, maar nooit zijn mijn klaaskoeken zo lekker als toen ze die zelf bakte.
Het recept voor klaaskoeken is bij ons zowaar cultureel erfgoed, maar ik wil het graag delen.

Wat heb je nodig?

• 75 g verse gist
• 400 ml melk
• 1 kg bloem
• 2 eieren + 1 extra om te bestrijken
• 100 g suiker
• kaneel
• snuifje zout

Bereiding

Los de gist op in een beetje lauwe melk. Stort de bloem in een kom en maak een kuiltje. Giet de opgeloste gist erin. Voeg de boter, lauwe melk, eieren, zout en suiker toe. Voeg kaneel toe (naar smaak). Kneed het deeg tot het elastisch wordt. Neem er de tijd voor. Een goed gekneed deeg is de basis voor het succes.
Laat het deeg een uur rijzen op een warme plaats en bedek met een doek. Kneed het dan opnieuw en rol het deeg open. Druk de figuurtjes uit het deeg en laat weer een uur rijzen.
Bestrijk de koeken met losgeklopt eigeel.
Bak de koeken een kwartier (afhankelijk van je oven) in een voorverwarmde oven van 220°C. Laat afkoelen op een rooster.

Smakelijk!

Investeer in degelijke bakvormen. Bij Kookboetiek heb je een rum assortiment aan bakgerief.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

Ik schreef deze tekst eerder voor Uit de keuken van mijn kindertijd, Davidsfonds (i.s.m. Gezinsbond).

Mijn moeder was een aantal weken gestorven en iemand vroeg mij of ik niet pathologisch rouwde. Reden was dat ik zomaar – nou ja, niet zomaar – in huilen uitbarstte. Ik wist niet waar ik het had. Een paar weken. De waarheid drong nog niet eens tot mij door. Nu, bijna zes jaar later, is die waarheid nog steeds moeilijk en het rouwen nog aan de gang. Ja, ik heb ook wel rouwboeken gelezen. Over de verschillende rouwfases waar je doorheen moet bijvoorbeeld. Maar rouwen doe je niet in fases, daar ben ik nu wel achter, rouwen geeft zich helemaal, alle fases ineens. En alles doe ik om mijn moeder in leven te houden: van onbruikbare fondue-borden sparen, tissues van een vliegmaatschappij koesteren, haar laatste Libelle eren, de plekken waar ze graag kwam intensief bezoeken, en praten, herinneringen ophalen, en denken, teveel denken. En huilen natuurlijk. Nog steeds zomaar. Rouwen: daar ben je nooit klaar mee.
Dat weet ook Mirjam Rotenstreich. Ze verloor haar zoon, haar kind, Tonio. Mirjam Rotenstreich is schrijfster en vrouw van Adri van der Heijden. Het zijn mensen waar ik van hou: zowel van hun werk als van hun warmte. ‘De stalkster’ is het nieuwe boek van Mirjam Rotenstreich. Een boek dat niet over Tonio gaat, dacht ze, tot haar redacteur er haar op wees. Nu het boek enkele weken uit is en al heel wat lezers heeft, zullen er wel meer mensen haar daar op gewezen hebben. ‘De stalkster’ ademt Tonio. De roman gaat over het onmogelijke van afscheid nemen, over het panische in leven willen houden van je dierbaren. Elsemijn, een criminologe verloor haar vriend Binck. Op een heel doordachte en buitengewoon creatieve manier vindt ze een wijze om hem in leven te houden. Een pathologische manier, maar heel herkenbaar.
Ik zal de plot niet verklappen. Daar moet je echt het boek voor lezen. En dat is meer dan de moeite waard. Mirjam Rotenstreich neemt je mee in een verhaal dat je niet meer loslaat.
‘De stalkster’ is voor mij toch wel een memorabel boek, dat ik om verschillende redenen zal koesteren.

‘De stalkster’ van Mirjam Rotenstreich is uitgegeven bij De Geus en kost 19,95 euro.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Beste Peter,

Er moet mij iets van het hart. Gisterenavond keek ik met mijn zoon – bijna dertien – naar Zomerhit 2016. Je moet je dat zo voorstellen: mijn zoon en ik, elk in een zetel onder een dekentje, allebei al in pyjama. Mijn zoon vindt het heerlijk – samen naar tv kijken. Wie is nu Peter van de Veire ?, vroeg hij. Ik wees naar jou en mijn zoon knikte. Blijkbaar kloppen je looks bij je stem. Mijn zoon kende je – tot gisterenavond – enkel van de radio. Hij is fan. ’s Morgens, als ik hem naar school breng, luisteren we in de auto naar MNM. En mijn zoon vindt jou grappig. Al geloof ik dat hij ook wel een dikke boon voor Julie heeft. En nu komt er bij dat hij je kapsel – een beetje kort geschoren langs de zijkanten – heel erg cool vindt. Bij de volgende afspraak met Saskia, zijn kapster, zal hij een foto van jou mee nemen – meldde hij mij.
Beste Peter, het is niet toevallig dat mijn zoon fan van je is. Het zit – euh – in de familie, geloof ik. Mijn moeder volgde je ook. En in de periode dat je het programma Peter Live maakte, belde ze mij ’s anderendaags steevast op om te zeggen: ‘hij zag er toch weer goed uit hé’. Ik wist – zonder dat ze je naam vernoemde – dat het over jou ging. Ik opperde wel eens dat je toch wel wat jong voor haar was – zij was toen een frisse zeventiger – maar mijn opmerking werd steevast genegeerd. Ze sprak over jou alsof je een vriend was – hetgeen ik hilarisch vond.
Mijn moeder stierf ruim vijf jaar geleden. Ze heeft dus niet kunnen meemaken hoe professioneel je gisteren de blunder – niet Milow maar K3 – opving. Ze zou je schitterend gevonden hebben. En ongetwijfeld zou ook zij je kapsel mooi gevonden hebben, en vandaag zou ze mij zeker gebeld hebben om te zeggen hoe goed je er weer uit zag. Het is doodjammer dat ze niet meer kan meemaken hoe haar kleinzoon nu ook fan van je is. Ze zou het logisch vinden. En top natuurlijk. Want behalve van jou, beste Peter, was mijn moeder ook een grote fan van mijn zoon.

Hartelijke groeten,

Sigrid

Peter van de Veire tijdens Peter Live – 2008

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina