Januari is mijn maand niet. Winter, koude, korte, donkere dagen, de zomer die nog zo veraf is. En dan komt die zesentwintigste er aan – de dag waarop mijn moeder stierf. In mijn agenda fiets ik om die datum heen. Al weken op voorhand ben ik hierop gefixeerd: alles vertalen naar zoveel dagen voor of zoveel dagen na de zesentwintigste. De eerste maand van het jaar duurt zo verschrikkelijk lang. Ook februari sleept zich voort tot pakweg de derde week. Daarna verjaart Famke, het dochtertje van een vriendin, dan starten de voorjaarskoersen, volgt heel snel de primavera en ziet de wereld er heel anders uit. De lente maakt van mij een ander mens. De zon ook. Dalida zingt: Soleil, soleil, j’irais où tu iras. En dat is onvermijdelijk het zuiden. Het zuiden heet mijn geluk.
Maar eerst moeten we nog die kille weken door. De mama van Famke was hoogzwanger op de begrafenis van mijn moeder. Een beeld dat in mijn geheugen gegrift staat. Van de geboorte van Famke heb ik nauwelijks kunnen genieten. Ik was ver van deze wereld, van het leven ook. En toch is Famke heel erg verbonden met mijn moeder. Ieder jaar, op haar verjaardag, weet ik dat we de ergste weken achter de rug hebben en dat haar jonge leven leidt naar de zon. Famke symboliseert voor mij behalve nieuw leven, hoop. Hoop op een toekomst zonder, en toch ook steeds met mijn moeder.

Het was een lange weg, maar ik heb hem dan toch gevonden. De geliefde van mijn leven. Ik ontmoette hem in een winkelcentrum.
Met de jaren word ik kritischer. Dat is zeker waar. Mijn  verwachtingen worden ook alsmaar groter en bijgevolg niet meer in te lossen. Mijn wantrouwen neemt  toe. Tegenover de liefde sta ik quasi weigerachtig, maar niet cynisch.  Met cynisme wil ik de liefde niet benaderen. Die kennis heb ik al: liefde laat geen cynisme toe. En toch is de geliefde van mijn leven geen romantische, intelligente, humoristische, sportieve, rijke, sexy man geworden. De geliefde van mijn leven is daarentegen hartverwarmend, trouw, gedwee, empathisch, dun en volgzaam.  Op de geliefde van mijn leven kan ik rekenen, hij gaat niet vreemd, is stipt. De geliefde van mijn leven respecteert mijn wensen, laat mij mijn vrijheid, dringt zich niet op. Hij is aangenaam gezelschap en gemakkelijk in de omgang. De geliefde van mijn leven staat enkel onder spanning als ik dat wil. Hij is geen slokop, graait de centen niet uit mijn zakken. De geliefde van mijn leven laat zich gemakkelijk inpakken en verplaatst zich soepel. Hij reageert bijzonder verdraagzaam en tolereert mijn gewoel.  Hij zwijgt, hetgeen ik apprecieer.  Is praten niet grandioos overroepen? De geliefde van mijn leven is beslist een nachtmens. Hij raakt al eens oververhit of smelt – maar zijn extreme emoties geen bewijs van echte liefde? De geliefde van mijn leven koelt ook vlug af en  hij heeft een constante geur van lavendel.  Echt waar. Ik heb een levenslange garantie op mijn geliefde. En vanavond is het weer zo ver. Dan treffen we elkaar. Hij zal al in mijn bed liggen: mijn geliefde, elektrische deken.