Over Internationale dag van de alleenstaande ouder

Het is vandaag Internationale dag van de alleenstaande ouder. Het is vandaag ook lente. Dat die twee aangelegenheden samenvallen is niet toevallig. De lente: dat is af en toe te koud, te nat, maar er zijn ook veel mooie dagen, waar de zon komt piepen en de vlinders wakker worden. Het leven van een alleenstaande moeder (*)is niet anders. Geklaag hoor je genoeg, maar het leven zonder partner is niet allemaal kommer en kwel. Echt niet. En daar wil ik het over hebben.

Ik heb al vaker over alleenstaande ouders geschreven en ik krijg dan soms de kritiek dat ik het leven van een alleenstaande moeder te positief voorstel, te luchtig ook. Bij veel alleenstaande moeders merk ik dat hun leven on hold staat – tot er weer een partner opduikt. Ik vind dat vreemd. Hoeveel ellende zou hen niet bespaard blijven als ze hun leven met de kinderen als hun leven gaan zien. Als een volwaardig leven. Wat ik ook vreemd vind, is dat die partner vooral gelijk staat aan een tweede inkomen en de man als klusser fungeert. Ik merk ook dat de komst van een nieuwe partner de mogelijkheid biedt om minder te gaan werken. Dat vind ik nog vreemder. Is dat dan het feminisme? I think not. Of ik heb er niets van begrepen. Volgens mij is feminisme gelijke kansen en rechten hebben en als vrouw je plan kunnen trekken. Volgens mij is feminisme ook je geluk niet laten afhangen van een partner, maar er zelf voor zorgen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan? Natuurlijk. Ik weet beter dan wie ook dat het leven alleen heel wat uitdagingen in zich houdt en dat die problemen misschien op het eerste zicht verholpen kunnen worden met een tweede inkomen en extra opvang. Maar is dat de reden voor een relatie? Pffff. Mag de lat dan niet hoger? Mag je dan niet dromen van Emmanuel Macron, om maar iemand te noemen? Of heeft Toon Hermans gelijk als hij zegt dat als je voor passie gaat, je alleen eindigt op de bank? En is het zo zielig alleen op die bank?
Ik ben opgevoed door een alleenstaande moeder die ons geleerd heeft om voor ons zelf te zorgen, te studeren, voor onszelf op te komen, die ons geleerd heeft dat kleren soms de man maken en dat lippenstift en hakken geen vieze ziektes zijn. Dat scheelt natuurlijk. Als je voorbeeld een gezin -vader, moeder en kinderen – was en als dat doorgegeven werd als hoogste ideaal, dan sta ja anders (niet beter of slechter) aan de start.
Iedereen maakt zijn eigen keuzes. Met partner of zonder partner. Daar heb ik respect voor, al begrijp ik het niet altijd helemaal.
Maar vandaag wil ik aan al die balende alleenstaande moeders het volgende zeggen: trek je hakken aan, doe lippenstift op en lach.
Een oprecht fijne dag,
Sigrid

(*) Ik heb de tekst geschreven vanuit mijn standpunt, een alleenstaande moeder die op mannen valt.

Ik hou van koffie. Je zou kunnen zeggen dat ik het drankje met de moedermelk binnenkreeg, maar dat klopt niet. Of het zou een latte moeten geweest zijn. Koffie, goede koffie is een traditie en hoort onlosmakelijk bij het ochtendritueel. Koffie biedt een houvast, een kader. Een dag begint met koffie – en ook wel met mijn contactlenzen insteken. Een dag kan nog beter worden met een lekkere koffie op de juiste plaats. Koffie: het is mijn grote liefde.

Als kind herinner ik mij hoe affiches van een koffiemerk in het kruidenierswinkeltje van een tante van mijn moeder hingen. Het waren heel mooie affiches. Ze hadden iets vertrouwds, iets warms. Ze straalden een vorm van geborgenheid uit. Ik was nog een klein kind, ik dronk nog geen koffie, maar ik was gefascineerd door die prenten. Dat is lang geleden.
Een paar weken geleden trof ik diezelfde koffie aan in een koffiebar in Moeskroen. Storme koffie. Mijn hart maakte een sprongetje. Ja, mijn hart maakt nogal rap sprongetjes, maar ik raakte bijzonder geïntrigeerd door die Storme koffie. Ik zocht en vond.
Ik ontmoette de zoon van de patron. Een vijfde generatie Storme. Een ondernemende jongeman die gepassioneerd is door koffie. Een jongeman die een verhaal maakt. Een vernieuwend verhaal. En natuurlijk behoort koffie ook tot zijn ochtendritueel. ’s Morgens drinkt hij een espresso. Maar op het werk drinkt hij koffie waar hij echt van houdt, een iets mildere koffie, een koffie die hem aan zijn moeder doet denken, aan thuis. Dàt is koffie. De jongeman wist natuurlijk niet hoezeer hij mij emotioneerde met dat verhaal. Bij momenten kan ik de geur van de koffie die mijn moeder zette, nog ruiken. Wat zou ze blij geweest zijn dat ik Storme koffie uit Moeskroen drink. En heel zeker zou zij nog veel meer verhalen kunnen vertellen over hoe het vroeger was. Vroeger, daar in Moeskroen.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

Beste Peter,

Er moet mij iets van het hart. Gisterenavond keek ik met mijn zoon – bijna dertien – naar Zomerhit 2016. Je moet je dat zo voorstellen: mijn zoon en ik, elk in een zetel onder een dekentje, allebei al in pyjama. Mijn zoon vindt het heerlijk – samen naar tv kijken. Wie is nu Peter van de Veire ?, vroeg hij. Ik wees naar jou en mijn zoon knikte. Blijkbaar kloppen je looks bij je stem. Mijn zoon kende je – tot gisterenavond – enkel van de radio. Hij is fan. ’s Morgens, als ik hem naar school breng, luisteren we in de auto naar MNM. En mijn zoon vindt jou grappig. Al geloof ik dat hij ook wel een dikke boon voor Julie heeft. En nu komt er bij dat hij je kapsel – een beetje kort geschoren langs de zijkanten – heel erg cool vindt. Bij de volgende afspraak met Saskia, zijn kapster, zal hij een foto van jou mee nemen – meldde hij mij.
Beste Peter, het is niet toevallig dat mijn zoon fan van je is. Het zit – euh – in de familie, geloof ik. Mijn moeder volgde je ook. En in de periode dat je het programma Peter Live maakte, belde ze mij ’s anderendaags steevast op om te zeggen: ‘hij zag er toch weer goed uit hé’. Ik wist – zonder dat ze je naam vernoemde – dat het over jou ging. Ik opperde wel eens dat je toch wel wat jong voor haar was – zij was toen een frisse zeventiger – maar mijn opmerking werd steevast genegeerd. Ze sprak over jou alsof je een vriend was – hetgeen ik hilarisch vond.
Mijn moeder stierf ruim vijf jaar geleden. Ze heeft dus niet kunnen meemaken hoe professioneel je gisteren de blunder – niet Milow maar K3 – opving. Ze zou je schitterend gevonden hebben. En ongetwijfeld zou ook zij je kapsel mooi gevonden hebben, en vandaag zou ze mij zeker gebeld hebben om te zeggen hoe goed je er weer uit zag. Het is doodjammer dat ze niet meer kan meemaken hoe haar kleinzoon nu ook fan van je is. Ze zou het logisch vinden. En top natuurlijk. Want behalve van jou, beste Peter, was mijn moeder ook een grote fan van mijn zoon.

Hartelijke groeten,

Sigrid

Peter van de Veire tijdens Peter Live – 2008

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Ik zie in de spiegel niet altijd wat ik wil zien. De tijd tekent zich af op mijn lijf, de vermoeidheid doet dat ook. Ik ben een slechte slaper en erfelijk belast om wallen onder de ogen te krijgen. Strak is een streven, tegen beter weten in. En toch zie ik er vandaag ineens tien jaar jonger uit. Hoe dat komt? Wel, om mijzelf en mijn kleerkast een boost te geven ging ik shoppen in mijn geliefde winkelzaak. Ik vond veel meer dan ik zocht. En in de spiegel zag ik dat het goed was. Behalve onder meer die wallen natuurlijk. Om ook daar iets aan te doen, liet ik mij alle verwennerijen van Louis Widmer wel gevallen: cleaning, peeling, een masker, hydraterende crème, anti-ageing (dat vooral), oogcontour gel. Louis Widmer belooft mij versteviging, glad en strak. Ik geloof het allemaal. Na die hele kuur moet ik lachen. Ik kijk in de spiegel en ja, ik zie er ineens tien jaar jonger uit. Niet zozeer van buiten, maar zeker van binnen. Jezelf verwennen is heerlijk.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina