Mijn haar heeft de kleur aangenomen van de verf: lichtgrijs. Niet van ellende of ouderdom, gewoon verfspatten – al kan dat tweede ook wel. Ik ben de hall aan het schilderen. Eerder leefde ik mij al uit in de keuken. En verder staat ook de berging die mijn zoon en ik willen omtoveren tot een crea-ruimte, op het programma. Do It Yourself. Een beetje een vreemde uitdrukking in mijn geval. Ik ben alleenstaande moeder en doe sowieso alles zelf. Van de vuilzakken buiten zetten tot mijn belastingformulier invullen, van een wc ontstoppen tot schilderen, van tanken tot brood op de plank brengen, van de bloemen verzorgen tot bakken, van mijn kind opvoeden tot leven. DIY. Het zou wat wrang kunnen smaken, maar dat doet het niet. Toch niet altijd. Schilderen bijvoorbeeld doe ik echt wel graag.
Ik ben best wel creatief, vind ik zelf, als ik voldoende tijd heb en mijn DIY-lijst niet te heel lang is. Zo ben ik nu, dankzij de blog van evamaaktschoon, helemaal in de ban van mijn Bullet Journal. Ik moet nog wat oefenen en een eigen stijl ontwikkelen en mijn schriftje wordt eerder een mengeling van een Bullet Journal en een Art Journal, maar ik heb er veel plezier aan. Soms haak ik dekentjes om wat te ontspannen. Nu maak ik tekeningen en plannetjes. Mijn eigenste mindfulness zeg maar. Mijn zoon was direct ook enthousiast en ik zie hem toch door het huis dwalen met schrift en stiftjes. Heerlijk.

Wil je mijn DIY-projecten volgen? Neem dan zeker een kijkje op mijn Instagram

Project Klus & Co 1: de keuken schilderen

Mijn Bullet & Art Journal

Klus & Co 2: de hall schilderen

Mijn zoon vertrekt zaterdag op kamp. En ik hoop van harte dat hij veel plezier beleeft. Maar eerst is er nog het rapport en een shoppingsessie. Het rapport is iets voor deze middag, het shoppen hebben we achter de rug. Ik wou hem nog wat zomerkleren kopen. En het zoveelste paar schoenen. Ik had echt in gedachten wat ik wilde: een ecru short met een rode polo en bootschoenen. Het liep anders.
Mijn zoon is gek op zijn haar. Hij is blond. En in de zomer – als er zon is tenminste – wordt hij uiteraard almaar blonder. Hij vindt zichzelf dan geweldig. Zijn haar: dat is heilig. In de auto kijkt hij heel vaak in het spiegeltje of alles nog goed ligt. Ik moet er soms om lachen.
Op winkelen is hij minder gek. Tenzij het bij Fnac is. Kledij passen is een opgave. Wat ik mooi vind, blijkt niet cool. Hij wil een T-shirt. Het zoveelste in weer een andere tint blauw. De bermuda die ik in gedachten had, wordt een blauwe short, de bootschoenen worden sneakers. Ik kan ermee leven. Maar dan komt het. Hij wil een pet. Op kamp moeten ze immers een hoofddeksel mee nemen. ‘Het is verplicht mama’. Ja, het is een uitleg als een andere. Ik haat petten. Echt waar. Ik moet er niets van hebben. Ik hoop in stilte dat het slechts een fase is en geef uiteindelijk toe.
En nu zit dat blonde haar onder een pet. Een pet die niet mee afgedaan wordt. Ik heb de strijd verloren.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina