• Het weer is druilerig en neigt naar de herfst. De straten liggen er verlaten bij. Bloemen rotten door de regen, het groen eigen aan de zomer, verkleurt. De enige kleur die je vandaag nog merkt, is de driekleur, een enkele vlag van de rode duivels die er verslagen bij hangt. Ook bij hen geen zon. Een nederlaag. Zelfs in het voetbal faalt dit land.
  Het land verzuurt. Al lang. De cultuur van ieder voor zich viert hoogtij. Solidariteit is zoek. Ik kan het moeilijk verdragen.
  Gisteren zag ik een foto van een beschimmeld broodje op Facebook passeren; de broodjes waren bedoeld voor de vluchtelingen in Griekenland. Ook daar heeft België zich gemakkelijk van af gemaakt, zowel van de vluchtelingen als van Griekenland. In een blog van Bruno Tersago lees ik vandaag hoe gitzwart de toekomst er voor de Grieken uitziet. Ook daar geen kleur. Ik hou van Griekenland, van de mensen daar. Van hun warmte en solidariteit. Dat geeft wel kleur. Een kleur die je hier niet treft. Weemoedig word ik ervan.Morgen ben ik jarig. Een feestdag zonder mijn moeder. Zonder kleur. Al weken vooraf krijg ik het benauwd als ik aan die datum denk. Geen kleur, geen zon.
  Toch ga ik op zoek naar kleur. In de ogen van mijn zoon, in de herinneringen aan Dimitrios in Tolo, in de plannen aan een volgende reis, in een goed boek, in een lekker gebakken brood, in mooie muziek, in de stekjes die flink aarden, in lekkere koffie.
  Toch ga ik op zoek naar kleur. In hoop bijvoorbeeld. Ook voor de Grieken. In de hoop dat die gitzwarte toekomst toch wat opfleurt.

  Wil je mij volgen? Like dan zeker

  mijn facebook-pagina

Zes op tien – dat is de score die singles zich geven op de vraag hoe gelukkig ze zijn. Zes op tien en het gemiddelde is zeven op tien. Dat zijn de resultaten van een onderzoek van de VRT over liefde en geluk. Men (de media) besluit dat de happy single een mythe is. Een beetje kort door de bocht, lijkt mij.
Een eerste bemerking die ik maak. Wie zijn die singles? Ik ben een alleenstaande moeder – dit wil zeggen een kind, geen partner. Ben ik dan single?
Ten tweede: zes op tien op de vraag hoe gelukkig je bent, vind ik niet zo slecht. Dat betekent dat je pieken hebt van zeg maar 10 tot dalen van 2.
Ten derde: is het werkelijk de relatie, die partner die zorgt voor het gelukkigere zeven op tien? Bij mij is het weer of de plaats waar ik ben een veel doorslaggevendere factor.
Singles lijden aan emotionele eenzaamheid. Ze hebben vrienden, collega’s, een ruim netwerk. Maar als ze ’s avonds thuis komen, zijn ze alleen en dus niemand om mee te praten. Dat hoorde ik gisterenavond in het journaal. Waarom krijgt alleen een negatieve connotatie? Ik vind het veeleer een geschenk als ik tegen niemand hoef te praten. Zou het ook niet kunnen dat mensen in een relatie juist ongelukkig worden van al dat moeten en praten? En hebben singles die zich gelukkiger zouden voelen in een relatie niet veeleer een droombeeld van een relatie in gedachten, dan pakweg een realistisch idee? Ik kan mij daar wel iets bij voorstellen. Ik zou ongetwijfeld veel gelukkiger zijn met een partner die lijkt op Hugh Grant, die intelligent is, die lacht om mijn dwaze grappen, die mij met rust laat als ik dat wil, die mij verwent ook als ik dat wil, die een eigen leven heeft, die mij al eens een schoon kleedje koopt, die ik in de kast kan steken als ik hem beu ben, die verdraagt dat ik dweep met Patrick Bruel, die zelf ook veel leest, die beseft dat mijn zoon voor alles gaat en dat hij er vooral niets over te zeggen heeft, die niet dik is, die een matig tot geen alcohol gebruik heeft, die mijn humeur verdraagt alsook mijn onwezenlijke liefde voor Griekenland en Frankrijk, die begrijpt dat hij niet echt mee moet als ik op reis ga, die mij iets bijleert, die waardeert wat ik doe – ook voor hem, etc. Niet zo gemakkelijk die relatie als je zoveel eisen stelt. Dan toch maar happy single met een zes op tien.
Bij singles is happy net zoals bij anderen een kwestie van momenten. En welke momenten pieken, hangt ongetwijfeld af van je persoon en karakter. Er is niet mis met dromen van een relatie net zoals er niets mis is met een zes op tien op een geluksvraag. Alleen moet men misschien wel af van de idee dat een relatie de norm is en al de rest een afwijking. ‘Mythes zijn verhalen over helden’ staat er in de cursus Grieks van mijn zoon. Laat de singles maar de helden zijn.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Vandaag, op een dag waar de verzuring hoogtij viert, waar het ongenoegen enorme proporties aanneemt, op deze dag hebben wij een nieuwe vzw opgericht. Een vzw die wat tegenwicht biedt, een vzw die wat zoeter smaakt: Canella vzw.
Canella vzw wil mensen of groepen verbinden door het uitwisselen van ervaringen, verhalen en smaken. Canella vzw wil het begrip vergroten.

Waar anders dan bij onze Libanese vrienden van Laylalina in Lille konden we een kick off houden? Met zon, heerlijke sterke koffie en divers gebak namen we de statuten en ons actieplan door. Ideeën genoeg. Wat willen we doen? Een publicatie over de reis van kaneel, kookworkshops bij vluchtelingen, ervaringen uitwisselen met bejaarden, bakken in Griekenland, recepten uitwisselen in de Oriëntaalse bakkerijen in Parijs, confituur maken met de boeren in Les Vans, marsepein maken in de Boulevard de Clichy, brood bakken in Jeruzalem, kaneel zoeken in Beirut. Initiatieven waarmee we door samen te werken, elkaar beter willen begrijpen.
Onze dromen zijn groot, onze motieven nobel. Nu kunnen we aan de slag. Wij van Canella hopen veel mensen, verhalen en smaken samen te brengen.

Heb je interesse in ons verhaal? Volg ons dan op twitter. Je hoort van ons!

Ik eet brood. In tijden van voedselintoleranties, broodhaterij en andere hypes is daar moed voor nodig. Ik eet dus brood, meer nog: ik hou ervan en bakken is mijn passie.
Brood verbindt, bakken en met uitbreiding koken doen dat ook. Om die reden zijn initiatieven als La Fourna mij bijzonder genegen.
Bakken verbindt generaties. Oma’s cake is een hit in alle bakboeken. De ervaring: met oma cake bakken of eten is dat nog veel meer.
Bakken verbindt culturen. Laat mensen uit diverse culturen een brood samen bakken en je zal zonder twijfel veel meer over die andere cultuur, religie of volk te weten komen. Denk maar aan Grieks paasbrood – Tsoureki – of het joodse Challah.
Bakken is ook in mijn gezin een verbindingsfactor. Mijn moeder bakte de heerlijkste klaaskoeken, introduceerde de sensatie kaneel en liet mij kennis maken met het bak-aroma:  een geur die mij steeds naar mijn kindertijd terugvoert.
Ook mijn zoon houdt van bakken. Enkele jaren geleden volgden we samen een workshop taarten bakken, waar hij mij te kijk zette. Hij wist het immers beter. En nu vindt hij het nog steeds heerlijk om – schort omgebonden – mee te helpen in de keuken. Ook voor hem zal kaneel de geur van zijn thuis zijn – en met uitbreiding van zijn oma, van Griekenland. Ook voor hem zal kneden aan thuis doen denken, maar ook aan de bakker bij Paul in Lille, aan dat moeilijke Franse woordje pétrir, aan de eigenares van een hotel in Monemvasia, die verrukkelijk brood bakte.

Dit weekend, zondag, als het minder warm is, zullen mijn zoon en ik bakken: appel-bessentaart. Een receptje dat ik vond in ‘Bakken voor zoetebekken’, een uitgave van Femma en de praktische school. Het boekje is een handige gids die vooreerst een overzicht geeft van basisrecepten: kruimeldeeg, soezendeeg, etc en vervolgens een heel aantrekkelijke selectie maakt uit gebak. Van rabarbertaart tot muffins, van profiterolles tot ricottataart met abrikozen, van Zwitserse rol met confituur tot Parijse wafeltjes met appeltjes. De recepten zijn eenvoudig, hetgeen dit boekje heel gebruiks- en kindvriendelijk maakt en de ingrediëntenlijsten zijn sober.
Beslist een tip.

‘Bakken voor zoetebekken’ is een uitgave van Femma en de praktische school en kost voor Femmapashouders 12 euro.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina