Over Internationale dag van de alleenstaande ouder

Het is vandaag Internationale dag van de alleenstaande ouder. Het is vandaag ook lente. Dat die twee aangelegenheden samenvallen is niet toevallig. De lente: dat is af en toe te koud, te nat, maar er zijn ook veel mooie dagen, waar de zon komt piepen en de vlinders wakker worden. Het leven van een alleenstaande moeder (*)is niet anders. Geklaag hoor je genoeg, maar het leven zonder partner is niet allemaal kommer en kwel. Echt niet. En daar wil ik het over hebben.

Ik heb al vaker over alleenstaande ouders geschreven en ik krijg dan soms de kritiek dat ik het leven van een alleenstaande moeder te positief voorstel, te luchtig ook. Bij veel alleenstaande moeders merk ik dat hun leven on hold staat – tot er weer een partner opduikt. Ik vind dat vreemd. Hoeveel ellende zou hen niet bespaard blijven als ze hun leven met de kinderen als hun leven gaan zien. Als een volwaardig leven. Wat ik ook vreemd vind, is dat die partner vooral gelijk staat aan een tweede inkomen en de man als klusser fungeert. Ik merk ook dat de komst van een nieuwe partner de mogelijkheid biedt om minder te gaan werken. Dat vind ik nog vreemder. Is dat dan het feminisme? I think not. Of ik heb er niets van begrepen. Volgens mij is feminisme gelijke kansen en rechten hebben en als vrouw je plan kunnen trekken. Volgens mij is feminisme ook je geluk niet laten afhangen van een partner, maar er zelf voor zorgen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan? Natuurlijk. Ik weet beter dan wie ook dat het leven alleen heel wat uitdagingen in zich houdt en dat die problemen misschien op het eerste zicht verholpen kunnen worden met een tweede inkomen en extra opvang. Maar is dat de reden voor een relatie? Pffff. Mag de lat dan niet hoger? Mag je dan niet dromen van Emmanuel Macron, om maar iemand te noemen? Of heeft Toon Hermans gelijk als hij zegt dat als je voor passie gaat, je alleen eindigt op de bank? En is het zo zielig alleen op die bank?
Ik ben opgevoed door een alleenstaande moeder die ons geleerd heeft om voor ons zelf te zorgen, te studeren, voor onszelf op te komen, die ons geleerd heeft dat kleren soms de man maken en dat lippenstift en hakken geen vieze ziektes zijn. Dat scheelt natuurlijk. Als je voorbeeld een gezin -vader, moeder en kinderen – was en als dat doorgegeven werd als hoogste ideaal, dan sta ja anders (niet beter of slechter) aan de start.
Iedereen maakt zijn eigen keuzes. Met partner of zonder partner. Daar heb ik respect voor, al begrijp ik het niet altijd helemaal.
Maar vandaag wil ik aan al die balende alleenstaande moeders het volgende zeggen: trek je hakken aan, doe lippenstift op en lach.
Een oprecht fijne dag,
Sigrid

(*) Ik heb de tekst geschreven vanuit mijn standpunt, een alleenstaande moeder die op mannen valt.

Heerlijke zaterdagochtenden zijn dat. Lang ontbijten, lekkere koffie, de kranten, een clementine pellen en het sap van de schil tot in je ogen voelen prikken. Clementines… Het is amper twee weken geleden dat ik in Griekenland was, waar de clementines rijkelijk aan de bomen hingen. Clementines die er heerlijk smaken, niet naar gedroogd karton, maar naar clementines. Tja Griekenland… ik doe er al eens lyrisch over, over clementines trouwens ook. Maar dat is niet zonder reden.
Ik was in Athene en wilde met mijn zoon naar de Akropolis. Of wat had je gedacht? De Akropolis als bakermat van onze westerse cultuur, waar de democratie werd uitgevonden. Ook in daden. Weet je dat je als alleenstaande ouder gratis naar de Akropolis kunt? Die categorie van mensen is uitdrukkelijk in hun gratis tarief opgenomen. Ik was daar bijzonder door gecharmeerd. Om verschillende redenen. Het gaat dus niet – zoals hier wel vaker gebeurt bij reductietarieven – om een groep mensen die een leefloon krijgt of een inkomen heeft onder een bepaald plafond. Nee, het gaat uitdrukkelijk om de hele groep alleenstaande ouders. Mensen met één inkomen in plaats van twee zeg maar.
Door de toegang gratis te maken zet je de deur open. En is dat niet de bedoeling van culturele instellingen? Deuren openen, visie verruimen? Er is een almaar grotere groep die cultuur links laat liggen uit financiële overwegingen. En dat is zonde. Zoals ik al eerder zei: er zijn reductietarieven en het participatiefonds doet goed werk, steden passen hun beleid aan. In de stad waar ik woon kost een bibpas voor volwassenen bijvoorbeeld slechts vijf euro per jaar, maar als je maar één inkomen hebt zijn vijf euro twee broden. Organisaties verlenen hun leden soms korting voor diverse culturele manifestaties. Maar waar gaat dat dan over? In BOZAR kan je dan bijvoorbeeld naar een tentoonstelling voor 14 euro per persoon in plaats voor 16 euro. Met zo’n prijsverlaging bereik je de groep alleenstaande ouders niet. En echt waar, dat zijn heus geen cultuurbarbaren. Is het niet essentieel dat ook zij hun liefde voor cultuur kunnen doorgeven aan kun kinderen? Waarom is in België een gratis tarief voor culturele activiteiten niet mogelijk voor alle alleenstaande ouders? Waarom moet er altijd een bewijs in de vorm van een loonattest zijn dat je korting verdient? Geloof me, alle alleenstaande ouders met kinderen, ongeacht hun inkomen, verdienen een gratis inkom. Beste culturele wereld: zet jullie deuren open – ook voor hen.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

‘Als moeder deeltijds werkt, is vooral vader op z’n gemak’. Met deze boodschap maakte De Standaard mij vandaag wakker. Mijn maag draait spontaan bij het lezen van dergelijke uitspraken. En toch blijkt dit de realiteit. Wat is er toch aan de hand met die taaie rolverdeling?

Uit een onderzoek van de VUB blijkt dat deeltijds werken nauwelijks een oplossing biedt voor het realiseren van de moeilijke combine arbeid en zorg. Vrouwen gaan vaak deeltijds werken en krijgen nog vaker het quasi gehele huishouden op hun schouders. Mannen blijken uit de situatie hun profijt te halen door op die manier meer tijd op hun werk te spenderen.

We zijn 2016. Is er dan niets veranderd? Waarom stemmen vrouwen er zo dikwijls mee in om deeltijds te werken en de zorg voor de kinderen, het huishouden op zich te nemen? Waarom ontlopen mannen meer dan eens die verantwoordelijkheid? Waarom wordt deze rolverdeling zo weinig in vraag gesteld en wordt er nog minder aan veranderd? Waarom kiezen vrouwen voor een man – hun man – die lak heeft aan huishoudelijke en zorgtaken?

Het valt mij op dat tijdens discussies over dit thema vrouwen vaak het financiële argument bovenhalen. De man verdient meer, het is voordeliger als zij – de vrouw – deeltijds werkt en de zorgtaken op zich neemt. Ik vind dit behalve triestig een armzalig argument. Meer dan eens maken koppels heel enge keuzes. Ze engageren zich voor de aankoop van een net iets te groot (lees te duur ) huis, twee auto’s, etc. en zetten zich op die manier vast. Tijd is natuurlijk geld en beide zijn er niet. Dus moet er gewerkt , gepuzzeld en gerekend worden om het gezin draaiende te houden. Waarom investeert men niet in wat meer tijd en ervaringen dan in materieel goed? Leidt dat comfort tot zoveel geluk? Zorgen wat meer tijd en gezamenlijke ervaringen juist niet voor wat minder druk?

Het gemak waarmee vrouwen zich in die rol nestelen, stoort mij al eens. Wat als de relatie stuk gaat en je alleen – met je deeltijds loon – achterblijft? Hebben zoveel vrouwen dan geen behoefte aan een carrière, aan een zich ontplooien? Zijn dat allemaal bewuste keuzes van zoveel vrouwen? Ik vraag mij dit af.

Ja, er is wel wat veranderd. Meer mannen nemen tijdskrediet, helpen in het huishouden. Maar de macht der gewoonte is blijkbaar veel taaier dan die evolutie.

Wat ik ook heel frappant vind, en zeker tot nadenken stemt: deze discussie speelt niet bij alleenstaande ouders. Zij moeten het immers alleen klaren. De beide taken op zich nemen is hun leven. Is dit debat dan louter luxe? Ik vraag mij dat af.

Je herinnert je beslist nog mijn Hyundai avontuur. Het is alweer 4 maanden geleden dat ik met mijn spiksplinternieuwe Hyundai van Kontich naar Kortrijk reed, nadat Staf Coppens mij eerder verraste met dit heuglijke nieuws. Ik blijf het straf vinden: Hyundai die een alleenstaande moeder als ambassadeur kiest.
Vier maanden rij ik nu rond met een mooie, comfortabele, zuinige wagen. Soms, als ik net thuis kom, blijf ik al eens nog enkele minuten in de auto zitten en kijk rond. Die wagen ruikt lekker – naar nieuw. Ik laat de radio nog wat aan en prijs mij gelukkig. Die luxe went – heel snel zelfs.
Ik ben Hyundai dankbaar – om de wagen, maar ook omdat ze het aangedurfd hebben een statement te maken.