April 2009 – op weg naar Remouchamps. Liège-Bastogne-Liège werd gereden en wij, mijn moeder, zoon en ikzelf, gingen kijken. Plan was om tot de bevoorrading te rijden en vervolgens naar de aankomst in Ans. Mijn moeder hield van de koers, maar nog meer van de Ardennen en ze was eigenlijk mee voor het etentje achteraf. Mijn zoon vond en vindt nog steeds koers maar niets, maar die heuvels in de Ardennen leken echte bergen voor die kleine jongen. De fascinatie was enorm. En zo stonden we daar bij enkele soigneurs aan de bevoorrading. Kofferbak open, zittend op de rand van de koffer. Zoals les profs. Mijn zoon was druk in de weer met het zoeken naar keien, mijn moeder vond het allemaal wat lang duren en ik gaf commentaar op de koers – tegen niemand in het bijzonder. In een flits snelden de renners voorbij. En dat was het dan. Wij dan maar naar Ans. Mijn zoon raakte niet uitgepraat over de bergen in ons land en mijn moeder had honger.
In Ans vonden we vrij gemakkelijk een parkeerplaats en wandelden tot de aankomst. In de laatste bocht stond een groot scherm waar de koers op te zien was. Verder geraakten we niet meer. Ik duwde mij tot de nadars terwijl mijn moeder en mijn zoon wat op afstand bleven. En toen was hij daar. Andy Schleck, de jongste van de broers won La Doyenne. Hij was toen 24 jaar. De Schlecks waren jonge goden in het peloton, barstend van het talent en enorm geliefd. Maar dat was toen. Toen reden ze nog bij Bjarne Riis, heette hun ploeg nog CSC en Saxo Bank , en zag de wereld er nog heel anders uit. Toen was koersen nog hun hobby, genoten ze als gelukkige knaapjes  –  druk kenden ze niet. Dat was toen. Toen torsten ze nog geen dopingverhalen met zich mee, toen visten ze, was Armstrong nog een vedette en woonde de jonge Andy nog bij zijn mama. Toen leefde mijn moeder nog.
De twee broers leken een geweldige carrière tegemoet te gaan. De jongste won zelfs de Tour. En ook Frank Schleck reed geïnspireerd. Maar het bleef niet duren. Andy kon het succes moeilijk dragen, Frank werd geschorst als gevolg van een dopingaffaire. De druk was bij beiden loodzwaar geworden. Of met andere woorden: hun moeder was veel te ver weg en de hoge verwachtingen zaten  hen op de hielen. Het vervolg is gekend: Andy stopte met koersen na blessures, Frank koerst nog – zij het in de schaduw, ja van wie eigenlijk? Het is jammer, doodjammer dat die eens succesvolle renners langs de achterdeur van het peloton verdwenen zijn.  Ik mis hen wel, die jongens, en dat zal zondag niet anders zijn, maar nog veel meer mis ik mijn moeder.