Vandaag, op een dag waar de verzuring hoogtij viert, waar het ongenoegen enorme proporties aanneemt, op deze dag hebben wij een nieuwe vzw opgericht. Een vzw die wat tegenwicht biedt, een vzw die wat zoeter smaakt: Canella vzw.
Canella vzw wil mensen of groepen verbinden door het uitwisselen van ervaringen, verhalen en smaken. Canella vzw wil het begrip vergroten.

Waar anders dan bij onze Libanese vrienden van Laylalina in Lille konden we een kick off houden? Met zon, heerlijke sterke koffie en divers gebak namen we de statuten en ons actieplan door. Ideeën genoeg. Wat willen we doen? Een publicatie over de reis van kaneel, kookworkshops bij vluchtelingen, ervaringen uitwisselen met bejaarden, bakken in Griekenland, recepten uitwisselen in de Oriëntaalse bakkerijen in Parijs, confituur maken met de boeren in Les Vans, marsepein maken in de Boulevard de Clichy, brood bakken in Jeruzalem, kaneel zoeken in Beirut. Initiatieven waarmee we door samen te werken, elkaar beter willen begrijpen.
Onze dromen zijn groot, onze motieven nobel. Nu kunnen we aan de slag. Wij van Canella hopen veel mensen, verhalen en smaken samen te brengen.

Heb je interesse in ons verhaal? Volg ons dan op twitter. Je hoort van ons!

Waarom we de vin de Crète kiezen – vraagt de uitbater van een Libanees restaurant in Lille. Ons enthousiasme over deze wijn doet zelfs die gemoedelijke man wat ongemakkelijk worden. Als twee hysterische tieners vertellen we dat we een roadtrip door Kreta plannen. En nu, op voorhand, al lyrisch doen over de wijn van daar. Natuurlijk spelen de herinneringen aan Griekenland een voorname rol in onze reactie. We zijn ruim een maand terug en Griekenland en onze ontmoetingen aldaar, hebben voor altijd een stempel op ons gedrukt. Nous aimons la Grèce – stamel ik. Comme nous tous –zegt de man. We houden al van deze man.
Waarom we hier zijn? Wel, omdat we door ervaringen te delen de mensen wat beter willen begrijpen. We willen ook zulke ervaringen creëren en dus het inzicht wat vergroten. Dat wordt ons nieuwe project.  Wat verbindt beter dan koken of bakken? Wat verbindt beter dan pakweg de sensatie kaneel? Kaneel reist met ons mee. We delen recepten met kaneel en leren op die manier andere culturen, andere generaties, andere volkeren kennen.  We bakken met anderen om hun leven beter te begrijpen.
In afwachting delen we verhalen met onze nieuwe Libanese vriend. Hij leert ons zijn keuken kennen. Hij toont ons zijn geduld en verdraagzaamheid. Hij deelt onze nieuwsgierigheid. Hij tolereert onze keuze van vin de Crète in een Libanees restaurant. Wij tonen onze belangstelling voor zijn desserts, voor kaneel. We waarderen zijn rust en zijn gezapige onthaal.
Zijn restaurant is gelegen in een buurt in Lille die een beetje aan het Place de Clichy in Parijs doet denken. En laat die plaats waar al die culturen samenkomen, nu net mijn grote liefde zijn. Laat die plaats waar ieder zijn ervaringen kan uitwisselen met de ander nu net de plaats zijn waar het begrip het grootst is. Laat dat nu net de plaats zijn waar je vin de Crète mag drinken in een Libanees restaurant.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Mijn gezin: dat is mijn zoon en ik. Niet gebroken of maar half, gewoon mijn gezin. Dat is hoe wij in het leven staan, wie we zijn. En mijn gezin: dat is wat mij gelukkig maakt – zoals het is.

Gezinnen zijn er de dag van vandaag in alle vormen en kleuren. Eénoudergezinnen, twee ouders met kinderen, nieuw samengestelde gezinnen, holebi’s met kinderen, singles, enzovoort. Diverse huishoudens met eenzelfde doel: een gelukkig leven. Vreemd genoeg is het ideaal van veel jonge mensen nog steeds een klassiek gezin met kinderen, een huis en twee auto’s, materieel welgesteld – vaak is dat hetgeen hen gelukkig maakt, hetgeen ze verwachten. Als die verwachtingen een deuk krijgen, dan is hun gezin gehavend, gebroken. En die manke toestand blijft tot ze een nieuwe partner vinden, want dan zijn ze immers weer compleet, en bovenal weer twee inkomens en allerlei lekkers. Ik schrik van een dergelijke redenering. Ik ben zelf alleenstaande moeder. Mijn gezin: dat is mijn zoon en ikzelf. Mijn gezin is niet gebroken omdat er geen partner is, het is veranderd van vorm – meer ook niet. En natuurlijk heeft één inkomen consequenties.  Natuurlijk is het geen lachertje als je moet vechten voor eten op de plank, een dak boven je hoofd. En natuurlijk kan het beleid en werkgevers hier veel beter en meer op inzetten. En ik zal blijven die wantoestanden aanklagen. Maar mijn geluk hangt niet af van een partner die het plaatje zogezegd compleet moet maken; mijn geluk strookt evenmin met materiële dingen. Het geluk van mijn zoon hangt niet af van al dan niet een nintendo. Wij zetten in op ervaringen, veeleer dan op materieel bezit. En die ervaringen, dat kan een goed boek zijn, een leuke wandeling, een lekkere maaltijd, een interessante opdracht, een reis, tevreden over een geschreven artikel, een gezellige avond, samen brood bakken, samen moppen vertellen, en zo meer. Ervaringen blijven hangen, dat zijn ook de dingen die kinderen onthouden – niet het feit of ze merkkledij dragen of niet, ook niet de grootte van hun televisie. Dat is eerder een idee dat in het hoofd van ouders speelt.

Luxe vertaalt zich voor mij veel meer in voldoende hebben voor een leefbaar leven. En dat voldoende moet voor iedereen gegarandeerd zijn. Daar zet ik mij voor in. Maar je geluk laten afhangen van een potentiële partner: dan geef ik niet thuis.

Het is een opdracht voor veel alleenstaande ouders om een gezin te organiseren zonder partner, veeleer dan hun leven on hold te zetten – in afwachting van een nieuwe partner. Onafhankelijkheid verrijkt – echt waar. Als ik lees dat vrouwen hun interessante job willen ruilen voor een gezin dat zogezegd weer intact is – wel dat doet mij huiveren. Die job maakt die vrouwen tot wie ze zijn, die job maakt hen ook zelfstandig en weerbaar.
De jaren, de tijd heeft mij geleerd dat er van ieder gezin wel een spreekwoordelijke hoek af is. En maar goed ook. Maar gebroken? Ik dacht het niet.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn Facebook-pagina: https://bit.ly/1qCGdrO